Koetjes & kalfjes (7)

Nieuwsgierig geworden? Stuur mij een bericht!

Contactgegevens:

Krista Bonekamp
Life & Loopbaancoaching

Grotenkampstede 154
8171 JK Vaassen
06-46808276

info@kristabonekamp.nl

KvK nummer: 75461218
BTW nummer: 100665366B01

Volg mij op Instagram!

ONS HUIS IS VERKOCHT, IK HERHAAL: ONS HUIS IS VERK

ONS HUIS IS VERKOCHT, IK HERHAAL: ONS HUIS IS VERKOCHT! 🎉🎉🎉

Ik schreeuw het van de daken, nee… het voorlopig koopcontract is nog niet ondertekend. Ja… er kan vast nog iets mis gaan. Maar het meest realistische scenario is simpelweg dat we vanaf 30 december geen eigenaar meer zijn van de Grotenkampstede 154.

Verwacht de komende maanden emotionele tranentrekkers van posts op dit account, want afscheid nemen van dit nest gaat me niet in de koude kleren zitten.

(Klopt, je ziet blote buik op deze foto. Ik kan het hebben als 40-jarige)

Ik blijf het zo bijzonder vinden: de band tussen h

Ik blijf het zo bijzonder vinden: de band tussen hond en kind. Onze vorige hond was niet zo’n kinderfan. Maar Ted is echt een hond met een gouden randje. ❤️

Een aantal jaar geleden zaten we op een terras in

Een aantal jaar geleden zaten we op een terras in Frankrijk. Augustus 2019. Ik werkte nog bij de DAP, en zou starten met een studie. Nico en ik zaten kinderloos een borrel te drinken. We hadden ze gefrustreerd achtergelaten op de camping, omdat ze bloedirritant bij de caravan hingen achter hun schermpjes. Wij vluchtte weg, naar een nabij gelegen dorpje. Op zoek naar wijn.

En daar zaten we -ik weet het nog zo goed- op een perfect terras, te fantaseren over onze toekomst. Ik hoopte op het behalen van mijn diploma en een andere baan. Op intens werkplezier. En we hoopten samen op óóit een ander huis. Wat meer ruimte om de deur. Met een tuin, waar ik kan wroeten in de aarde. Het huis hoefde niet groter, maar een grotere tuin, daar verlangde we allebei naar. Met een garage erbij voor Nico, waar hij kon klussen. En waar met gemak, de steeds groter wordende fietsen van de kinderen in kwijt konden.

Als ik terugdenk aan dat moment op het terras, met het perfecte Franse roseetje, fantaserend over ons toekomstige huis, had ik niet durven dromen dat dit toch daadwerkelijk realiteit gaat worden. Potverdorie zeg.

Swipe rechts voor onze nieuwe stulp.

Vroeger als ik ziek was werd ik gepamperd thuis. M

Vroeger als ik ziek was werd ik gepamperd thuis. Mijn moeder is extreem zorgzaam en stond voor me klaar met fruithapjes en thee. Ik mocht op de bank met een dekentje, de hele dag tekenfilmpjes kijken en kreeg volledig de ruimte om écht ziek te zijn.

Ik vond het als puber wel eens irritant hoor, dat ik wéér moest temperaturen -ja, echt-, of wéér naar de huisarts moest omdat ik keelpijn had. Oké, oké, niet alleen als puber, ook als volwassene betrek ik mijn moeder er niet altijd meer bij omdat ze zich gewoonweg teveel zorgen maakt. En ik ben tenslotte volwassen en geen kind meer.

Dat gezegd hebbende, kwam ik vanmorgen tot een inzicht. Een waardevol inzicht, het kan door de koorts komen, door mijn ietwat melancholische humeur, omdat ik zo spuug klaar ben met dit C virus, maar ik kwam tot een eureka moment.

Mijn moeder is namelijk de enige persoon tegen wie ik zeg: ik voel me ziek. Zonder bagatelliseren, zonder stoerdoenerij. Zonder het gevoel te hebben dat ik zeur of dram. Want door de jaren heen ben ik zo gewend geraakt aan de -‘We gaan er niet dood aan, dus zeur niet’ en de ‘Je hebt nu al meerdere malen gezegd dat je je niet lekker voelt, dus nu weten we het wel’- mentaliteit, dat ik compleet ben afgestompt. Ik wil vandaag namelijk de hele dag door zuchten en steunen, en ik weet dat dit geen sociaal gewenst gedrag is, maar mag ik ook eens.

We leven in een maatschappij waar misschien wel weinig ruimte is om te voelen wat je ècht voelt, mits het positief is, dan schreeuwen we het graag van de daken. Nou ik niet; ik voel me kut, lig op bed met wederom het Coronavirus aan mijn zijde. Ik heb koorts, ik zweet mijn bed uit, mijn hoofd doet pijn, en ik slaap al een aantal nachten amper.
Kut en klote.

En heus, het zal vast weer goed komen met mij. En heus kan het altijd erger. Maar ik wil gewoon eens eerlijk kunnen zeggen wat ik voel, zonder mezelf direct een zeur te vinden. Zo.

ps. fruitbakje op de foto is zojuist gebracht door mijn moeder.

Het waren me tijden hoor, die jaren ‘90. DJ Paul

Het waren me tijden hoor, die jaren ‘90. DJ Paul Elstak, bomberjacks, gameboys en naveltruitjes. Gympen met plateauzolen -ik lieg niet- ,furby’s en dansles. Stijldansles.

Ik was een jaar of 15 en ging samen met nog twee vriendinnen op dansles in Apeldoorn. Waarom? Ik heb serieus echt geen enkel idee. Misschien moet ik het nog eens aan mijn moeder vragen, maar ik verwacht een antwoord in de trant van: ‘Ja, zo ging dat vroeger’. Of; ‘Ja, dat hoorde.’

Nou in ieder geval, wilde ik volgens mij zelf ook wel. Dansles was hip. Mijn broer ging mij voor, en over het algemeen vond ik alles wat mijn broer deed wel cool. Zo ook dansles. De cha-cha-cha hè? Niet streetdance ofzo.

Als ik eraan terugdenk voel ik vooral intense ongemak. Als onzekere puber dansen met een wildvreemde jongen. Want dat was uiteindelijk wel de bedoeling, man en vrouw danste samen. Met een vriendin kon wel, maar dat was dan net weer niet cool genoeg.

Dus daar zaten mijn vriendinnen en ik, gedwee op een bankje te wachten tot een jongen ons zou vragen om te dansen. Zenuwslopend moment.
Ik was zo groen als gras, en had door de zenuwen geen idee hoe ik mij moest gedragen. Dus ik deed onhandig, vermeed oogcontact, en speelde hard to get. Maar ondertussen deed ik schietgebedjes, -kies mij, kies mij, kies mij.- En dan die golf van opluchting als je werd gekozen, alsof je de uitverkorene was. Een streling voor je ego.

Zucht, die -niet altijd zo hele- goeie ouwe tijd.

Een slechte nacht, te laat wakker worden, direct ‘aan’ moeten staan, een blaffende pup, met je sok in plas staan, chagrijnige kinderen, -waarschijnlijk zelfprojectie- en de koffiemelk op. Een opsomming van mijn ochtendhumeur-ochtend. Zo’n ochtend waarbij alles zwaar en ellendig voelt. Een eenzaam gevoel wel. Ik val uit tegen de kinderen en hond en voel me -naast dat ochtendhumeur- ook nog eens een waardeloze moeder. Top. Hopelijk herkenbaar dit bovenstaande.

Nu kan ik allerlei oplossingen bedenken hoe je weer zo snel mogelijk je eigen vrolijke zelf wordt. Ik ben coach notabene, hop fixen die handel. Vijf minuten op de wc mediteren bijvoorbeeld. Jezelf insprayen met rustgevende lavendel spray. Tot 10, of 20, of 50 tellen. Koffiebonen stampen en opsnuiven.

Want ja, je wilt je zo snel mogelijk blij, energiek en opgewekt voelen. Dat doe je het liefst 365 dagen in het jaar. 24 uur per dag. Maar joh, cut yourself some slack. Je ochtendhumeur lost ooit vanzelf op. De ochtend duurt tenslotte maar tot 12.00 uur.

Zit het uit.

Volg mij op Instagram